Aristotle

“Aristotle’s ideal man, however, is no mere metaphysician. He does not expose himself needlessly to danger, since there are few things for which he cares sufficiently; but he is willing, in great crises, to give even his life,—knowing that under certain conditions it is not worthwhile to live. He is of a disposition to do men service, though he is ashamed to have a service done to him. To confer a kindness is a mark of superiority; to receive one is a mark of subordination… He does not take part in public displays… He is open in his dislikes and preferences; he talks and acts frankly, because of his contempt for men and things… He is never fired with admiration, since there is nothing great in his eyes. He cannot live in complaisance with others, except it be a friend; complaisance is the characteristic of a slave… He never feels malice, and always forgets and passes over injuries… He is not fond of talking… It is no concern of his that he should be praised, or that others should be blamed. He does not speak evil of others, even of his enemies, unless it be to themselves. His carriage is sedate, his voice deep, his speech measured; he is not given to hurry, for he is concerned about only a few things; he is not prone to vehemence, for he thinks nothing very important. A shrill voice and hasty steps come to a man through care… He bears the accidents of life with dignity and grace, making the best of his circumstances, like a skillful general who marshals his limited forces with all the strategy of war… He is his own best friend, and takes delight in privacy whereas the man of no virtue or ability is his own worst enemy, and is afraid of solitude. - Such is the Superman of Aristotle. VIII. politics” ― Will Durant, The Story of Philosophy

aristoteles’e göre ideal insan:

“kendini boşuna tehlikeye atmaz. çünkü onu kaygılandıran pek az şey vardır. ama önemli durumlarda hayatını bile seve seve verir. bazı şartlarda, yaşamanın anlamı olmadığını da bilir. insanlara yardıma koşar, kendisine yardım edildiğindeyse utanır. iyilik bağışlamak bir üstünlük belirtisidir. iyilik görmekse bir alçalmadır. kamu gösterilerine katılmaz. sevdiği sevmediği ortadadır. insanları ve nesneleri umursamadığından dürüst davranır, açık konuşur. gözünde hiçbir şey fazla büyük olmadığı için, hiçbir şeye karşı da fazla hayranlık duymaz. ancak dostuna karşı alttan alır, yoksa bu tür davranış bir köle özelliğidir. garaz nedir bilmez, olayları unutur, yürek incitecek şeyler üstünde durmaz. konuşmak için can atmaz. övülmesi ya da yerilmesi onu ilgilendirmez. düşman da olsa, başkaları hakkında kötü konuşmaz, ancak o kişi kendi kendinin düşmanıysa iş değişir. ağır başlı davranır, sesi toktur, sözleri ölçülüdür; telâşlı değildir, çünkü pek az şey onu kaygılandırır; hiçbir şeye fazla önem vermediği için de hiddete kapılmaz. cırtlak ses, acele adımlar, kaygı içindeki adama yakışır. hayatın cilvelerini vakar ve sükûnetle karşılar, az sayıdaki askerini büyük bir savaş stratejisi ile yöneten usta bir general gibi, içinde bulunduğu durumdan elinden geldiğince yararlanır. en iyi dost kendisidir, yalnız kalmaktan hoşlanır, erdemi ve yeteneği olmayan kişinin en büyük düşmanı ise kendisidir, yalnızlıktan o korkar.”

So through the night rode Paul Revere; In the hour of darkness and peril and need

Breakfast In Bed Cassatt